Dag 11 en 12 (13 en 14 november 2002) de terugreis, beschreven door Nine
4:00 uur, de wekker gaat. Hoewel we (bijna) allemaal vroeg wakker worden deze vakantie is dit toch wel weer heel erg vroeg. Maar helaas, de vakantie zit erop. Even douchen en de laatste spullen bij elkaar pakken en in de tas stoppen en dan moeten we ook van deze laatste plaats afscheid nemen.
Om 5:00 uur komt het busje ons halen om ons van San Miguel naar San José te brengen waar we om 9:00 uur moeten inchecken. Eenmaal in het busje vallen sommige van ons direct in slaap, anderen staren dromerig voor zich uit, en sommige proberen met hele kleine ogen wakker te blijven om nog even van dit fantastische landschap te genieten. Het is eigenlijk bizar, hoewel ik de hele vakantie vond dat we vroeg wakker waren zie ik nu dat hier om 5:30 het leven al volop aan de gang is. Ook wel begrijpelijk, het is al licht en nog niet zo warm.
Eenmaal op het vliegveld van San José aangekomen blijken we nog luchthavenbelasting te moeten betalen. Na het inzamelen van al het geld dat iedereen nog heeft, en nog wat pinnen mogen we allemaal door en is het tijd om in te checken. Wat zijn ze daar streng zeg! Alle tassen moeten bekeken worden. Zo ook die van mij, maar het broodmes dat ik net in mijn toilettas heb gestopt (want dat mag niet in de handbagage) vinden ze niet hoewel ze wel al het andere dat erin zit wel opnoemen. Raar…
…En 12 mensen inchecken is ook heel moeilijk. Ik weet niet waarom, maar het duurt een hele tijd, en ze hebben ons niet eens bij elkaar kunnen zetten. Het blijkt dat we in alle vliegtuigen, in de meeste gevallen in groepjes van 2 à 3, totaal verspreid zitten.
Tijdens het inchecken wordt ons al medegedeeld dat het vliegtuig vanuit Miami vertraging heeft en dat we dus onze aansluiting in Madrid missen. We worden naar de eerst volgende vlucht omgeboekt, netjes, maar hebben dus nog een hele lange reis voor de boeg. Terwijl we aan het wachten zijn op het vliegveld van San José, waar helemaal niets te doen is, zelfs geen internet, belt Ester haar moeder met de opdracht alle ouders te bellen om te vertellen dat we later aankomen.
Uiteindelijk is het dan na 3 uur daar rondhangen toch zover en vliegen we om 12:00 uur, nadat ook de handbagage is gecheckt, naar Miami. Daar worden we net als op de heenweg door gangen geloosd, met een vriendelijke mevrouw die verteld dat we geen dierlijke en landbouw producten mogen invoeren uit voorzorg tegen mond en klauwzeer. Als je het nog eens wil horen, vraag Marit maar. Weer wachten, nu in de rij voor de ‘immigration’, en we zijn alleen maar op doorreis…. Oh ja, ze hadden ons al verteld dat ons vliegtuig vanuit Miami vertraging zo hebben. Dat blijkt. We worden daar in een ruimte gestopt en moeten volgens mij zo’n 3 uur wachten. Wat een ellende, er is daar helemaal niets te doen, behalve wat kaarten, boekje lezen, sigaretten kopen en wat springen samen met Etta.
Eindelijk komt ook dit wachten tot zijn einde en mogen we het vliegtuig in. Je kan merken dat het een doordeweekse dag is en het vliegtuig is dan ook veel minder vol dan op de heenweg op een zondag. De meeste van ons hebben 2 stoelen tot hun beschikking waardoor er redelijk geslapen kan worden en de vlucht van 8 uur erg snel gaat. Zelf ben ik na het eten in slaap gevallen en pas weer wakker geworden bij het aangaan van de lichten voor het rond brengen van het ontbijt.
We zijn al in Madrid, weer een stapje dichter bij huis, en weer zo’n 3 uur wachten. Eindelijk tijd om in te checken heeft dit vliegtuig ook weer vertraging. Na nog en uurtje wachten zijn de technische problemen verholpen en kunnen we beginnen met het laatste stuk naar huis.
Wanneer we eindelijk, na bijna 30 uur reizen, op Schiphol aankomen, en de tassen weer geopend zijn ter controle kunnen we de familieleden en vrienden die ons staan ons op te wachten begroeten. De fantastische reis is nu echt afgelopen, en we nemen afscheid van elkaar en iedereen gaat zijn eigen kant op. De een naar Delft, de ander naar Den Haag of Leiden en sommige mee met hun ouders, zoals ik. Ik probeer nog heel even wakker te blijven zodat ik meteen in het Nederlandse ritme zit, maar om 20:30 lukt het echt niet meer en ga ik slapen, heerlijk weer in mijn eigen bed. De volgende dag wordt ik om 12:00 uur wakker, en zijn in de tussen tijd al mijn kleren schoon, droog en opgevouwen, ik vertel over onze leuke en mooie reis, en we hebben helemaal geen ruzie gemaakt, en ga terug naar Delft. Terug naar het gewone leven.