Dag 10 (12 november 2002) Canopy
tour, beschreven door Lilian
Vandaag was een vroege dag voor ons allen. Hoewel onze ochtenden gedurende de reis toch al vervroegd waren door vrolijke leguanen en lieve apen op ons dak, was dit toch wel even wennen.
Om 8 uur zou de bus ons komen ophalen. Die was iets te laat, zeg maar het welbekende Delftsche kwartiertje. Het busje was trouwens grappig aangekleed: op het dashboard en eigenlijk overal in het busje zaten miniatuur krokodillen, slangen, vlinders, kikkers en dergelijke trendies geplakt. Niet dat we daar zoveel oog voor hadden, want eerst moesten we onze ogen nog een beetje open wrijven en natuurlijk was het toch wel een beetje spannend. Tarzan en Jane zeiden ons wel wat, maar wij als zij???
Goed, na een korte administratieve checkup in Quepos zijn we doorgereden naar de optuig-locatie. Onderweg hebben we Afrikaanse palmbomen gezien, en hebben we gezien hoe zo'n palmolie vrucht er uit ziet. Er komt inderdaad veel (bruine) olie uit! Ook hebben we in de verte het "vuur van de berg" gezien, dit is een soort boom of plant met vuurrode bloemetjes, en als je 's avonds door het bos op de berg wandelt, lijken ze kennelijk op vuurtjes. Interessante weetjes onderweg.
En toen begon het echte werk. We waren er bijna klaar voor, ware het niet dat het busje zo schommelde en we bijna in slaap waren gewiegd. We kregen wat kettingen, touwen en instructies en reden daarna het bospad op. Beetje zand, beetje gladde stenen, en ja, we waren er! Oei, eerst een heel stuk bergopwaarts wandelen. Onze jonge vriend en instructeur, Michael, was een geboren aap: hij slingerde en gleed makkelijk over de kabels heen en terug, in allerlei (ape-)houdingen. Knap werk, maar wij, als beschaafde Delftsche meiden, vonden dat natuurlijk nergens voor nodig en ach ja, die kans komt eventueel later nog wel een keertje, hè? En uitsloven hoeft toch helemaal niet, immers, we zijn al zo ontzettend goed. In totaal hadden we drie instructeurs: Michael, Junior en Carlos.
De bottom-line was dat we met z'n allen verzamelden op een houten platform, getimmerd aan een sterke boom, voor de eerste canopy jump. En met allen, bedoel ik Etta, Elske, Simone, Ester, Romee, Carolien, Hymke, Marit en Lilian. De anderen hadden deze dag namelijk gekozen voor een heerlijke wandeling door natuurpark Los Almendros, en hun sappige verhalen staan op een andere plaats in dit dagboek.
We hadden kabels van 100m tot 300m lang, en de steilheid van de kabels wisselde ook wel eens. Het is echt enorm gaaf om op een gegeven moment je voeten los te laten van het platform, en te GAAN!! Het bleek minder eng, doch veel avontuurlijker dan de meesten van ons hadden verwacht. Je zoeft namelijk door een oerwoud heen, en tijdens de jump voel je je goed zweven. Beter gezegd, vliegen. Het gevoel is net een beetje als bij een goede helling tijdens het skieen eigenlijk, alleen heb je minder controle en is het uitzicht veel mooier. Bij de eerste jump waren we voornamelijk bezig met de juiste houding aannemen, het gevoel van de grip op de kabel en dergelijke technische details, maar naarmate we meer jumps hadden gehad (in totaal zes), werd het steeds leuker.
Bij de vierde landing kwamen we aan op een behoorlijk wankel platform, met een houten trappetje, en hier was Elske niet de enige met slappe knieen. Hé, waarom niet relaxed en chill, zo 50 m boven de grond, vast aan een kabel met een doorsnede van nog geen centimeter? Hartstikke gezellig hoor, maar ik had bijna het idee dat we moesten fluisteren om het ding niet door te laten zakken. En toch gaaf, want ik was me al een beetje aan het voorstellen hoe het zou zijn als het platform nou toch door zou zakken en wij met z'n allen schattig aan onze kabels aan zo'n boom zouden bungelen. Dan zouden we gered worden met een helikopter! Toch is het niet zo erg dat alles goed ging hoor… Ook voor Romee en Hymke, zij weten dat dit soort activiteiten ook zeker voor hen bestemd zijn en dat het absoluut de moeite waard is om het een keertje te doen.
De laatste jump, zeg: die was echt enorm lang (300m als ik het me goed herinner) en het uitzicht is in eerste instantie over het woud, en daarna over een weiland en heuvels, het was bijna een ballonvlucht! Misschien een idee voor een volgende keer? Het laatste stukje was niet zo steil meer, maar geloof me, Tarzan en Jane hebben vast ook wel eens moeten lopen. En Simone heeft ook nog eens 'bungelende Leontien' gespeeld: zij assisteerde onze instructeur die ervoor zorgde dat de laatste twee kandidaten van onze vogelvlucht-sprong veilig en wel aan kwamen, heerlijk in het zonnetje, in het gras, bij de rest.
Alsof we nog niet buiten adem waren, bleek dat het busje vast was komen te zitten in de modder: een aantal sportievelingen (we misten Nine wel een beetje) hebben helpen duwen en douwen, wat best een grappig gezicht was.
Na de tour zijn we gaan lunchen. We kregen pannekoekjes, empanadas gevuld met rode bonen, en een typisch Costaricaans drankje. Het was gemaakt van een grote bruine vrucht en smaakte een beetje naar limonade, ook al zag het eruit als verdunde modder. Gelukkig was het wel lekker fris en een beetje energie konden we na onze tour toch zeker gebruiken. Nog een ritje? Nou, doe maar lekker bijkomen op het strand!